ஏகாதசி மஹத்துவம் [தமிழ்]

காதச்யாம் து காத்வ்யம் ஸர்வேஷாம் போஜந த்வயம் |

கத்தோபவாஸ : ப்ரதம : ஸக்கதா ச்ரவணம் தத : ||

சகல ஜனங்களும் ஏகாதசியன்று சுத்த உபவாஸமிருக்க வேண்டும்; ஈஸ்வர மஹிமைகளைக் கேட்க வேண்டும்.

ஏகாதசி ஒவ்வொரு மாதத்திலும் 2 முறை வரும்.

ஒன்று கிருஷ்ண பக்ஷத்திலும் (தேய்பிறை),

மற்றொன்று சுக்லபக்ஷத்திலும்(வளர்பிறை) வரும்.

சுக்லபக்ஷம் என்பது அமாவாசையிலிருந்து பௌர்ணமிக்கு முனிதினம் வரை உள்ள 15 நாட்கள்.கிருஷ்ணபக்ஷம் என்பது பௌர்ணமியிலிருந்து அமாவாசைக்கு முன்தினம் வரையிலான 15 நாட்கள்.

24 மணி நேரம் கொண்ட ஒரு நாளுக்கு திதி என்று பெயர்.அமாவாசை அல்லது பௌர்ணமிக்கு பிறகு வரும் முதல் நாள் ,இரண்டாம் நாள் என பதினைந்து நாட்கள் வரை உள்ள தினங்கள் ஸம்ஸ்க்ருதத்தில் கீழ்க்கண்டவாறு அழைக்கப்படுகின்றன.

1.பிரதமை
2.துவிதீயை
3.திருதீயை
4.சதுர்த்தி
5.பஞ்சமி
6.ஷஷ்டி
7.ஸப்தமி
8.அஷ்டமி
9.நவமி
10.தசமி
11.ஏகாதசி
12.துவாதசி
13.திரயோதசி
14.சதுர்தசி
15.அமாவாசை அல்லது பௌர்ணமி

ஏகாதசி மாதம் இருமுறை என்ற கணக்கில் பன்னிரண்டு மாதங்கள் கொண்ட வருடம் ஒன்றுக்கு 24 முறை வரும். எனினும் வருடத்திற்கு 365 நாட்கள் இருப்பதால் 24 ஏகாதசிகள் கழிந்த பின் சில நாட்கள் எஞ்சி நிற்கும்.இதனால் சில வருடங்களில் 25 ஏகாதசிகள் வரும்.பத்ம புராணத்தில் உத்தரகாண்டத்தில் 25 முறை வரும் ஏகாதசி உபவாசத்திற்கும் தனித்தனி பெயர் சொல்லி அதை அனுஷ்டிக்க வேண்டிய முறை அதனால் பிரயோஜனமடைந்தவர்கள் விபரம் ஆகியவற்றை விளக்கமாகக் கூறியிருக்கிறது.ஏகாதசியின் பெயர்கள் மற்றும் அவைகள் வரும் மாதங்களும் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.

1.மார்கழி மாத கிருஷ்ணபக்ஷ ஏகாதசி – உத்பத்தி ஏகாதசி
2.மார்கழி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – வைகுண்ட ஏகாதசி (மோக்ஷ ஏகாதசி)

மனிதர்களின் ஓராண்டு தேவர்களுக்கு ஒரு நாள் ஆகும். அதன்படி மார்கழி மாதம் தேவர்களுக்கு விடியற்காலை நேரம் ஆகும். இம்மாதம் மகாவிஷ்ணு அறிதுயிலில் இருந்து விழித்தெழும் மாதம். ஆகவே தான் இந்த மாதத்தில் வரும் தேய்பிறை ஏகாதசி உத்பத்தி ஏகாதசி எனப்படுகிறது.

3.தை மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – ஸபலா ஏகாதசி
4.தை மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – புத்ரதா ஏகாதசி

  இவ்விரு ஏகாதசிகளில் விரதம் இருந்தால் புத்திர பாக்கியம், ஒளிமயமான வாழ்வு அமையும்.

5.மாசி மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – ஷட்திலா ஏகாதசி (மோக்ஷ ஏகாதசி)

6.மாசி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – ஜயா ஏகாதசி

இவ்விரு ஏகாதசிகளில் விரதம் இருப்பவர்கள் மூதாதையர்களில் முக்திக்கான வழியை பெறுவார்கள்.

7.பங்குனி மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – விஜயா ஏகாதசி (மோக்ஷ ஏகாதசி)

இந்த நாளில் 7 வகையான தானியங்களை ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக அடுக்கு முறையில் கலசத்தில் வைத்து மஹா விஷ்ணுவை பிரார்த்தித்தால் கடல் கடந்து சென்று வெற்றி பெறுவீர். 

8.பங்குனி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – ஆமலகி ஏகாதசி

இந்த ஏகாதசியில் விரதம் இருப்பவர்களுக்கு ஆயிரம் பசுதானம் செய்த பலன் கிடைக்கும்.

9.சித்திரை மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – பாபமோசனிகா ஏகாதசி

இந்த ஏகாதசியில் விரதம் இருப்பவர்களுக்கு நல்ல பேற்றினை ஏற்படுத்தும். துரோகிகள் விலகுவர்.

10.சித்திரை மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – காமதா ஏகாதசி

இந்த ஏகாதசியில் விரதம் இருப்பவர்களுக்கு நமது விருப்பத்தை பூர்த்தி செய்யும் மேன்மை உண்டாகும். திருமண யோகம் தரும்.

11.வைகாசி மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – வரூதினி ஏகாதசி

இந்த ஏகாதசியில் விரதம் இருப்பவர்களுக்கு  உடல் ஆரோக்கியம் தரும். சவுபாக்யம் எனும் அனைத்தும் கிடைக்கும்.

12.வைகாசி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – மோஹினி ஏகாதசி

இந்த ஏகாதசியில் விரதம் இருப்பவர்களுக்கு உடல் சோர்வு நீக்கும். பெண்களுக்கு உதிரப்போக்கை கட்டுப்படுத்தும். ரத்த சோகை அகலும். வளர்ச்சிக்காக காணும் கனவுகள் (சிந்தனைகள்) வெற்றிபெறும்.

13.ஆனி மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – அபரா ஏகாதசி

இந்நாளில் மகாவிஷ்ணுவின் திரி விக்கிரமப் பிரதிமையை பூஜை செய்தால் ஸ்ரீகேதாரிநாத், பத்ரிநாத் யாத்திரை சென்ற பலனும், கயாவில் தர்ப்பண்ம் செய்த பலனும், பிராயாகையில் புண்ணிய ஸ்நானம் செய்த பலனும் சிவராத்திரி விரத பூஜை பலனும் ஒருங்கே செய்த பலன் கிடைக்கும்.

14.ஆனி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – நிர்ஜலா ஏகாதசி

பீம ஏகாதசி என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. பீமபூஜை என்பதே ஆழ்மனதில் இறைவனை இருத்தி பூஜை செய்வது ஆகும். எனவே இந்த நாளில் உளப்பூர்வமாக பீமனையும் இணைத்து வழிபாடு செய்தால் வாழ்க்கையில் அனைத்து வெற்றியும் கிட்டும். வருடம் முழுவதும் உள்ள ஏகாதசி விரத பலன் கிடைக்கும். ஏனெனில் பீமன்வாயு அம்சம்.

15.ஆடி மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – யோகினி ஏகாதசி

இந்நாளில் வெண்கலம் அல்லது பித்தளை விளக்கு வசதி உள்ளவர்கள் வெள்ளி விளக்கு தானம் செய்ய கனவிலும் நினைக்காத கற்பனைக் கெட்டாத வாழ்க்கை அமையும்.

16.ஆடி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – சயன ஏகாதசி (ஸ்ரீ மஹா விஷ்ணு சயனிக்கும் நாள்)

இந்த ஏகாதசியில் விரதம்  இருந்தால் இஷ்ட நற்சக்திகளை தர வல்லது. முன்னோர்களின் ஆசியையும், அவர்களது எதிர்பார்ப்புகளை நம் மூலம் செயல்படுத்தி நம்மை வெற்றியாளராக்குவது ஆகும். ஏழைகளுக்கு வஸ்திரதானம் செய்வதால் குடும்ப ஒற்றுமை ஓங்கும்.

17.ஆவணி மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – காமிகா ஏகாதசி

இந்நாளில் விரதம் இருந்து தனி துளசியால் மஹா விஷ்ணுவை அர்ச்சித்து வழிபாடு செய்ய சொர்ணம் வீட்டில் தங்கும் (தங்கம் நம் வீட்டில் தங்கும்). வீட்டில் பூஜை முடித்த பின் ஆலயம் சென்று ஐந்து நெய்தீபம் ஏற்றி வழிபாடு செய்தால் மன பயம் அகலும், மரண பயம் அகலும், கொடிய துன்பம் விலகும். ஆவணி மாத ஏகாதசி விரதம் இருப்பவர்கள் பழங்கள் மட்டுமே உண்டு விரதம் கடைபிடிக்க வேண்டும். காய்கறிகள் பயன்படுத்தக்கூடாது.

18.ஆவணி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – புத்ரதா ஏகாதசி

இந்த ஏகாதசியில் விரதம்  இருந்தால் குழந்தைகள் கல்வியில் சிறக்கவும் விரும்பிய மேல்படிப்பு அமையவும், சிறந்த மாணவ- மாணவிகளாக திகழவும் செய்வார்கள்.

19.புரட்டாசி மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – அஜா ஏகாதசி

அரிச்சந்திரன் இந்த நாளில் விரதம் இருந்து இழந்த நாட்டையும், மனைவி மக்களையும் பெற்று பல்லாண்டுஅரசு செய்தான். எனவே, நாமும் இவ்விரத நாளில் விரதம் கடை பிடித்தால் குடும்பத்துடன் ஆனந்தமாக இருப்போம். புரட்டாசி மாத ஏகாதசி விரத நாளில் கண்டிப்பாக தயிர் உபயோகிக்கக் கூடாது (சேர்க்கக்கூடாது).

20.புரட்டாசி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – பத்மநாப ஏகாதசி

இந்த நாளில் விரதம் இருப்பதன் மூலம் இந்திரனும், வருணனும் இணைந்து வரம் தருவார்கள். நமது வீட்டு கிணறு, ஆழ்குழாய்களில் தண்ணீர் வற்றாமல் பெருக்கெடுக்கும். ஊருக்கும் தண்ணீர் பஞ்சம் வராது.

21.ஐப்பசி மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – இந்த்ர ஏகாதசி

இந்நாளில் விரதம் இருந்து மூதாதயருக்கு சிரார்த்தம் செய்தால் அவர்கள் இந்திர வாழ்வு வைகுண்டத்தில் பெறுவதால் நம்மையும் மனங்குளிர இறைவன் வைக்க வேண்டுமென அருகில் உள்ள பகவானிடம் பரிந்துரை செய்வார்கள். ஐப்பசி மாத ஏகாதசி நாளில் பால் சாப்பிடக் கூடாது.

22.ஐப்பசி மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – பாபாங்குசா ஏகாதசி

இவ்விரு ஐப்பசி ஏகாதசியில் விரதம் இருப்பதால் வறுமை ஒழியும். நோய் அகலும்,பசியின்மை நீங்கும். நிம்மதி நிலைக்கும். தீர்த்த யாத்திரை சென்ற புண்ணியம் கிடைக்கும்.

23.கார்த்திகை மாத கிருஷ்ண பக்ஷ ஏகாதசி – ரமா ஏகாதசி

இந்த ஏகாதசியில் இறைவனுக்கு பழங்களை கொண்டு நைவேத்தியம் செய்தால் மங்கள வாழ்வு கிடைக்கும்

24.கார்த்திகை மாத சுக்லபக்ஷ ஏகாதசி – பிரபோதினி ஏகாதசி

இந்த ஏகாதசியில் விரதம் இருந்தால் இருபத்தியோரு தானம் செய்ததற்கான பலன் கிடைக்கும். 

25. கமலா ஏகாதசி

ஆண்டில் கூடுதலாக வரும் ஏகாதசி கமலா ஏகாதசி எனப்படும்.அன்றைய தினம் விரதமிருந்து மகாலட்சுமியை வழிபடுவது மிகவும் சிறப்பு வாய்ந்தது. மேலும் திருமணம் ஆகாதவர்களுக்கு மிகவும் உகந்தது இந்த கமலா ஏகாதசி விரதம் ஆகும்.

வாசக தோஷ: க்ஷந்தவ்ய:

You might also like : Ekadashi Fasting & Significance

Teachings of Spiritual Masters #1

A devotee once asked Pujya Sri Swami Dayananda Saraswati ,

Swamiji, how do you visualize the way in which you can bring about a change in the society where adharma prevails ?  [Adharma : Unrighteousness]

Swamiji replied,

” It’s not a simple Question. From a Society where there was no competition we have been pushed into a society that is competitive. That has brought certain fears which are existential.

And therefore, there is a tendency to grab as much as possible leading to transgression of dharma. Our society is one that is governed by a sense of duty. 

Duty makes a person a contributor. So I visualize, not only for our society, but the entire humanity race, a new commitment to being a contributor, from being a consumer.

This shift in our commitment from consumerism to contribution is what is required “

Let Barking Dogs Bark

A Lesson from the Carvings at Swaminarayan Akshardham

A pack of wild dogs plots against an approaching elephant. They attempt to attack it and hurt it, but the elephant is too big and strong. They decided to scare it by barking and howling, but the elephant is too grand to pay any heed.

“Let barking dogs bark, the elephant does not stop to listen or look back,

nor change its path or gait.”

A Carving at Gajendra Peeth, Baps Swaminarayan Akshardham Temple – New Delhi, depicting the above said story.

குலதெய்வம் எதுன்னே தெரியாதா? (பெரியவா விளக்கம்)

Maha Periyava

பெரியவா ஊர் ஊராகச் சென்று சாதுர்மாஸ்ய விரதம் இருந்துவந்த ஒருநாள் அது. அப்படி ஒரு கிராமத்தில் அவர் தங்கியிருந்தபோது, ஒரு விவசாயி பெரியவாளை மிகவும் பிரயாசைப்பட்டு வந்து சந்தித்தார். அவரிடம் துளியும் உற்சாகமில்லை. முகமும் இருளடைந்து போயிருந்தது. வாயைத் திறந்து தன் துன்பங்களைக் கூற அவசியமே இல்லாதபடி, பார்த்த மாத்திரத்தில் அவரின் துன்பம் பெரியவாளுக்கு விளங்கி விட்டது. இருந்தும் அந்த விவசாயி,
சாமி… ஏண்டா உயிரோட இருக்கோம்னு இருக்கு. பேசாம குடும்பத்தோட தற்கொலை பண்ணிக்கலா மான்னுகூட தோணுது. ஒரு மனுஷனுக்கு வாழ்க்கைல போராட்டம் இருக்கும். ஆனா, என் வரைல போராட்டமே வாழ்க்கையா இருக்கு” என்று துயரத்தைச் சொல்லி அழுதார்.

  பெரியவா அவரிடம், குலதெய்வத்துக்கு ஒழுங்கா பூஜை செய்யறியா?” என்று கேட்டார்.

குலதெய்வமா… அப்படின்னா?” – திருப்பிக் கேட்டார் அவர்.
சரிதான்… உங்க குலதெய்வம் எதுன்னே தெரியாதா?”
ஆமாம் சாமி… வியாபார விஷயமா எங்க முன்னோர்கள் பர்மா போயிட்டாங்க. பல காலம் அங்க இருந்துட்டு திரும்பிவந்த குடும்பம் எங்க குடும்பம். என் பாட்டன்ல ஒருத்தருக்கு கடவுள் நம்பிக்கை இல்லாததால, அவர் பிள்ளைகளும் அவரைப் பார்த்து அப்படியே வந்துட்டாங்க. நாங்கள்ளாம் அந்த வழில வந்தவங்கதான்” என்றார்.

உன் முன்னோர்கள் யாராவது இப்ப உயிரோட இருக்காங்களா?”
ஒருத்தர் கிராமத்துல இருக்கார். என் அப்பா வழி பாட்டனார் அவர்.”
அவர்கிட்ட போய் உங்க குலதெய்வத்தைப் பத்தி கொஞ்சம் கேட்டுண்டு வா.”
ஏன் சாமி… அந்த சாமி எதுன்னு தெரிஞ்சு கும்பிட்டாதான் என் பிரச்னை தீருமா?”
அப்படித்தான் வெச்சுக்கோயேன்…”
என்ன சாமி நீங்க… ஊர்ல எவ்வளவோ கோயில் இருக்கு. அங்க எல்லாமும் சாமிங்கதான் இருக்கு. அப்ப அதுக்கெல்லாம் சக்தி இல்லையா?”
நான் அப்படிச் சொல்லவே இல்லையே!”
அப்ப இந்த சாமில ஒண்ண கும்பிடச் சொல்லாம, குலதெய்வத்த தெரிஞ்சுக்கிட்டு வரச் சொல்றீங்களே!”

காரணமாத்தான் சொல்றேன். ஓட்டைப் பாத்திரத்துல எவ்வளவு தண்ணி பிடிச்சாலும் நிக்காது. நீ, என்ன மாதிரி எதுவும் வேண்டாம்கற சன்னியாசி இல்லை. வாழ்வாங்கு வாழ விரும்பற குடும்பம்தான். எனக்கு, பாத்திரமே கூட தேவையில்லை. ஆனா, உனக்கு பாத்திரம்தான் பிரதான தேவை. பாத்திரம் இருந்தாத் தானே எதையும் அதுல போட்டு வெக்க முடியும்? அப்படிப்பட்ட பாத்திரம் ஓட்டையா இருந்தா, அதுல எதைப் போட்டாலும் அந்த ஓட்டை வழியா வெளிய போகுமா போகாதா?”
அப்ப குலதெய்வம்தான் பாத்திரமா… அது தெரியாததால ஓட்டைப் பாத்திரமாயிடிச்சுங்கறீங்களா?”

நீ, கேள்வி கேட்காம உன் குலதெய்வம் எதுங்கறத தெரிஞ்சு அந்தக் குலதெய்வத்தைத் தேடிப்போய் சாஷ்டாங்கமா உடம்பு தரைலபட நமஸ்காரம் பண்ணிட்டு வா. உனக்கு அப்புறமா விளக்கமா சொல்றேன்” என்று அவரை அனுப்பி வைத்தார்.

அவரும் ஒரு பத்து நாள் கழித்து, சாமி! நீங்க சொன்னதைச் செய்துட்டேன். எங்க குலதெய்வம் பேச்சாயிங்கற ஒரு அம்மன். அதோட கோயில் ஒரு மலை அடிவாரத்துல இடிஞ்சுபோய் கிடந்துச்சு. யாருமே போகாம விட்டதால, கோயிலை புதர் மூடிடுச்சு. நானும் என் மக்களும் போய் புதரை எல்லாம் வெட்டி எறிஞ்சோம். அங்க, ஒரு நடு கல்தான் பேச்சாயி! ஏதோ எங்களால முடிஞ்ச அளவுக்கு அதுமேல பால ஊத்தி அபிஷேகம் செஞ்சு, கற்பூரம் காட்டி கும்பிட்டுட்டு வரேன்” என்றார்.

சபாஷ்… அந்தக் கோயிலை நல்லபடியா எடுத்துக்கட்டு. தினசரி அங்க விளக்கு எரியும்படியா பார்த்துக்கோ! உன் கஷ்டங்கள் தானா நீங்கிவிடும். பேச்சாயி பூவும் பொட்டுமா ஜொலிச்சா, உன் குடும்பமும் ஜொலிக்கும்” என்றார் பெரியவா !
சாமி ! நிறைய விளக்கமெல்லாம் சொல்றதா சொன்னீங்களே… எதுவுமே சொல்லலியே?”

அடுத்த வருஷம் இதே தேதிக்கு வா! அப்ப சொல்றேன். நான் சொன்னதை மறந்துடாதே… பேச்சாயியை விட்டுடாதே!”

அவரும் அவ்வாறே செய்தார். ஒரு வருடமும் ஓடியது. அவரும் பெரியவாளைக் காண திரும்ப வந்தார். இந்த முறை அவரிடம் ஒரு செல்வச் செழிப்பு தெரிந்தது. பெரியவரை ஒன்றும் சும்மா பார்க்க வரவில்லை. தட்டு நிறைய பூ, பழம் இவற்றோடு கொஞ்சம் பணம் என்று தான் முன்னால் வந்து நின்றார் பெரியவாளும் ஏறிட்டார்.

சாமி… நான் இப்ப நல்லா இருக்கேன். பேச்சாயி புண்ணியத்துல பிள்ளைகளும் நல்லா இருக்காங்க. இதுக்கு வழிகாட்டின பெரியசாமி நீங்கதான்! ஆனா, எனக்கு விளக்கத்த மட்டும் இன்னும் தராமலே இருக்கீங்க… இந்த அதிசயம் எப்படி நடந்தது?” – என்று திரும்ப அவர் கேட்டார். பெரியவாளும் திருவாய் மலரத் தொடங்கினார். அது…?
ஒரு வருடம் கழித்து திரும்ப வந்த பர்மாக்காரரிடம் ‘குலதெய்வம்’ என்பது குறித்து பெரியவா சொன்னது மிகவும் கவனமாய் அனைவரும் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய ஒன்றாகும்.

நம் முன்னோர்கள் வணங்கி வந்த தெய்வம்தான் குலதெய்வமாகும். முன்னோர்கள் என்றால், நமக்கு முன்பிறந்த எல்லோருமே முன்னோர்கள்தான். ஆனால் இங்கே முன்னோர்கள் என்றால், நாம் நம் தந்தைவழி பாட்டன் பாட்டிமார்களைக் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இந்தத் தந்தைவழி பாட்டன்மார் வரிசையில், மிகப்பெரிய ஒழுங்கு ஒன்று இருப்பதை கூர்ந்து கவனித்தால் உணரலாம். அதுதான் ‘கோத்திரம்’ என்னும் ஒரு ரிஷியின் வழிவழிப் பாதை.

பிற கோத்திரத்தில் இருந்து பெண்கள் வந்து இந்த வழிவழிப் பாதையில் நம் தாத்தாக்களின் வாழ்க்கைத் துணையாகக் கை பிடித்திருப்பார்கள். எக்காரணம் கொண்டும் ஒரே கோத்திரத்தில் பெண் சம்பந்தம் ஏற்பட்டிருக்காது. இதனால், ரிஷி பரம்பரையானது சங்கிலிக் கண்ணி போல அறுபடாமல், ஒரே சகோதரத்துவத்தோடு வந்த வண்ணம் இருக்கும். இது ஒரு முக்கியமான ஒழுங்கு சார்ந்த விஷயமாகும்.
அடுத்து, இவர்கள் அவ்வளவு பேருக்குமே நட்சத்திரம் வேறாக, உடலமைப்பு வேறாக, குணப்பாடுகள் வேறாகவும் இருக்கும். அதுதான் இயற்கையும்கூட! ஆனால், கோத்திர வழி மாறாதபடி இவர்கள் நம் குலதெய்வம் என்னும் தெய்வ சான்னித்தியத்தில் கைகூப்பி நின்றிருப்பார்கள். தலைமுடி கொடுத்திருப்பார்கள். காது குத்துவது போன்ற வழிவழிச் செயல்பாடுகளும் நடந்துமிருக்கும்.

இந்த உலகத்தில் ஆயிரம் கோயில்கள் இருக்கின்றன. அந்தக் கோயில்களுக்கு அவர்கள் போயிருக்கலாம்; போகாமலும் இருக்கலாம். அதற்கு உத்தரவாதமில்லை. ஆனால், குலதெய்வக் கோயிலுக்கு, நாம் பக்தி என்கிற ஒன்றை அறிவதற்கு முன்பே, நம் தாய் தந்தையரால் அங்கு கொண்டு செல்லப்பட்டு, வணங்க வைக்கவும் படுகிறோம். இதன்படி பார்த்தால், குலதெய்வ சன்னிதியில் சென்று நாம் நிற்கும் போது, நம் பரம்பரை வரிசையில் போய் நிற்கிறோம். இந்த வரிசைத் தொடர்பை வேறு எங்காவது, எந்த விதத்திலாவது உருவாக்க முடியுமா?”
–  பெரியவா சொல்லச் சொல்ல, பர்மாக்காரரிடம் பரவசம்!

அது மட்டுமல்ல. ஒரு மனிதனின் பிறப்புக்குப் பின்னே இப்படியொரு பரம்பரை வரிசை இருப்பதை நினைக்கக்கூட தெரியாமல், அதிகபட்சம் இரு பாட்டன் பாட்டி பேருக்கு மேல் தெரியாமல் அல்லவா நம் வாழ்க்கைப் போக்கு உள்ளது?
ஒரு குடும்பத்தைப் பொருத்தவரையில் அந்த இறைசக்தி குலதெய்வமாக, அவர்களுக்கான ஒரு பெயரில் வெளிப்படுகிறது. இப்படிச் சொல்வதுகூட தவறு. வெளிப்பட, வழிவகை செய்யப்பட்டது! அதுவும் யாரால்? நம் முன்னோர்களால்! அவர்கள் யார்? நம்முடைய தொடக்கங்கள்… நாம் யார்? அந்தத் தொடக்கத்தின் தொடர்ச்சி! மொத்தத்தில், நாம் வேறு அவர்கள் வேறு இல்லை.

இந்த வழிவழிப் போக்கில் ஒருவர் மூட்டை மூட்டையாகப் புண்ணியத்தைக் கட்டியிருக்கலாம். இன்னொருவர் பாவமேகூட பண்ணியிருக்கட்டுமே! நாம் அங்கே போய் நின்று நம் பொருட்டு பிரத்யேகமாக வெளிப்படும் அந்த இறைசக்தியைத் தொழும் போது, அவர்களும் பித்ருக்களாக விண்ணில் இருந்து பார்க்கிறார்கள். நாமும் ஆசீர்வதிக்கப்படுகிறோம்.

இது எத்தனை தூரப் பார்வையோடு, வடிவமைக்கப்பட்ட ஒரு விஷயம்?”
  பெரியவா விளக்கி முடிக்க, வந்திருந்த கூட்டம் சிலிர்த்துப் போனது. இந்தக் குலதெய்வ வழிபாட்டில் மிகப்பெரிய நல்ல சமாச்சாரம் ஒன்றும் அடங்கியுள்ளது. சந்தர்ப்ப சூழல்களால் அல்லது பூர்வ கர்மத்தால், அதுவுமல்லாது பல்வேறு காரணங்களால் ஒருவருக்கு பக்தி உணர்வு இல்லாமல் போகிறது என்று வையுங்கள். அதாவது, கண்ணுக்குப் புலப்படாத இந்தக் கடவுளை நாம் நம்பத் தயாரில்லை.
நான் ஒன்றும் முட்டாளில்லை என்று அவர் வீராப்பா பேசி, நாத்திகத்தில் நம்பிக்கை ஏற்பட்டு அதிலேயே அவர் போகும் நிலை வந்தாலும் பெரிதாய் தோஷமில்லை.

ஏனென்றால், அவர் இவ்வாறு ஒரு நாத்திக நிலைப்பாடு கொள்ளும் முன்பே, இந்தப் பரம்பரை வரிசையில் பெற்றோர்களால் வணங்க வைக்கப்பட்டு ஆசீர்வதிக்கவும் பட்டிருப்பதால், அவர் ஒருநாள் நிச்சயம் மனம் மாறி அருள் தொடர்புக்கு ஆட்படுவார் என்பது தான் இதிலுள்ள மிகச்சிறந்த ஒரு விஷயமாகும்.

இப்படி நம்பிக்கையற்றுப் போனவர், தன் பிள்ளைகளை அழைத்துவர மாட்டாரே! அவர்கள், இதனால் இந்தப் பரம்பரை தொடர்புக்கு ஆட்படாமல் போய் விடுவார்களே என்று ஒரு கேள்வி எழலாம். பெரும்பாலும் ஒரு வழியில், ஒரே கோத்திரத்தில் திருமணங்கள் புரிந்து கொள்ளாமல், முன்னோர் காட்டிய வழியில் போகும் பட்சத்தில், வாழ்வில் நமக்கு பெரிய கஷ்டங்கள் வருவது இல்லை என்பதுதான் இம்மட்டில் புரிந்து கொள்ள வேண்டிய விஷயமாகும். உடம்புக்கு உணவுப் பொருளால் சக்தி ஏற்படுவது போல், மனதுக்கு இறை அருளால் சக்தி ஏற்படுகிறது.

ஒரு குலதெய்வத்தின் பின்னால், இப்படியான பிரத்யேக சிறப்புகள் நிறையவே உள்ளது. குல தெய்வத்தைப் பக்தியோடு கொண்டாடும்போது, பெரிய தோஷங்களுக்கு இடமில்லாமல் போய் நம் வாழ்வும் சிறப்பாகிறது. பர்மாக்காரர் வரையிலும் அதுதான் நிகழ்ந்தது.

எனக்கும் இந்தக் குலதெய்வ விஷயம் மனசுக்குள் பெரும் உற்சாகத்தைத் தந்தது. நான் எங்கள் குலதெய்வக் கோயிலுக்குப் போனபோது என் பார்வையே மாறிப்போனது. அந்தக் கோயிலில் உள்ள ஒவ்வொரு தூண்களையும் தொடும்போது, என் தாத்தன் தொட்ட தூண்.. என் தாத்தன் நின்று மூச்சுவிட்ட இடம்.. என் முப்பாட்டன், அதற்கும் முற்பட்ட பாட்டன் நடந்து திரிந்த தரைப் பரப்பு.. அவர்களைப் பார்த்த பெருமாள் என்னையும் பார்க்கிறார் என்பதா? இல்லை, அவர்கள் பார்த்த பெருமாளை நான் பார்க்கிறேன் என்பதா?

ஒன்று உறுதி. அந்தப் பெருமாளை வணங்கிய வம்சம் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. இதுவே எத்தனை பெரிய அனுக்ரகம்! இந்தக் குலதெய்வ விளக்கமும், இதன் பின்புலமும் எனக்குள் நம் முன்னோர்கள் மேல் பெரும் மரியாதையை ஏற்படுத்திற்று.

(நன்றி : தீபம் ஆன்மீக இதழ் )

Lessons To Learn From Mahabharata Characters

Mahabharata is one of the greatest Hindu epics and there are numerous characters in it.

Every single character in the Mahabharata have a lesson for us.

Shri Krishna

During His avataric career, He taught many lessons to mankind. Most of His teachings were through His own actions. While His teachings are as infinite and innumerable as His names and forms, we are biased toward the following teachings (listed in random order), which we humbly find applicable to our modern lives.

#1. Kartavya Parayana (He diligently performed His duties)

We must perform our daily duties in life with utmost dedication and devotion, all while offering the results of our actions to God Himself.

#2. Keshava was generous beyond measure

We should be generous in our daily lives. We come empty-handed and leave in the same manner. Our hearts should be as magnanimous as humanly possible.

#3. He practiced supreme equanimity in all conditions

Life brings both joys and sorrows. Neither is permanent. Practice even-mindedness during both conditions.

#4. He did not differentiate between other beings

Love all beings!  When you love unconditionally, you will receive love in return. This is the law of nature.

#5. He remained a true friend, a true lover, a true Lord, and a truly Divine teacher all the way to the end

Fulfill your kinship till the very end. Fulfill the duties called for by these ties ungrudging, and till the very end.

#6. He identified Himself with the universe and all beings

We, too, are one with everyone. There is no difference between us and others (at the atmic level). Feel others’ pain and do the best you can to alleviate everyone’s suffering.

#7. He lived only for the sake of service to other beings

Always live a life of service. There are plenty of opportunities to serve beings around us. No act is too small, no task is too menial. We don’t have to build big hospitals. Small acts of loving service count just as much as big tasks. It is the intention that counts.

#8. He always protected His devotees

Do your best to protect all around you, especially when it is in your power to do so.

#9. Krishna was always smiling, forever immersed in bliss

Always smile in life. This one is so simple, you can start at this very second.

#10. He never identified with the body

Never identify yourself with the body. The body is but a mere vessel encasing your real self.

#11. Selfless unconditional love was His very nature

Practice unconditional love, no matter what others do to you. Forgive your enemies and move forward with life. In the material world, we may call ourselves friends, enemies, or relatives, but in the spiritual realm we are all one: Love and Light!

#12. He knew all about time, but He lived one day at a time

Live in the present. “Past is history; future is mystery.”

#13. The Lord considered the Divine Name to be very dear

The Lord’s name equals the Lord. The Divine Name is not an ordinary word. It encompasses all the divine potencies of the Lord Himself. Always chant the Divine Name.

#14. He never lost an opportunity to help others transform

Share your knowledge about God with others. Don’t force them, but do your best to help them transform.

#15. Humility incarnate

Trees bearing heavy fruits, bend down. Even if you have accomplished great things, always remain humble and serve your fellow-beings with utmost humility.

Lord Krishna is the perfect “people” person, of all characters in the epics.

Bhartrhari in Neetishatakam says:

 

दाक्षिण्यं स्वजने दया परजने शाठ्यं सदा दुर्जने

प्रीतिः साधुजने नयो नृपजने विद्वज्जने अप्यार्जवं |

शौर्यं शत्रुजने क्षमा गुरुजने कान्ताजने धृष्टता

ये चैवं पुरुषाः कलासु कुशलाः तेष्वेव लोकस्थितिः ||

Harmony with one’s own people, compassion to strangers, wickedness towards the the wicked, love / grace for the righteous, being diplomatic / prudent with kings, straightforwardness with the learned, bravery with enemies, forbearance towards elders, shrewdness with regard to the fair sex; those who are versed in these and the like arts are the persons on whom rests the preservation of social order .

Krishna’s Character is Perfect to be called a Brilliant Strategist and Astute Statesmen.

Art by B.G.Sharma

Bhishma

Promises should be kept, but make sure they do not get outdated

The classic example for this is Pitamaha Bhishma. Under one context of getting his father married to Satyavati, he took a vow of lifelong celibacy, but when the circumstances changed, he refused to change his stance, thereby earning the blame of indirectly leading to the great war.

Karna

#1. If there is a will, there is always a way

 #2. Give Without Expecting Anything in Return

Karna did everything possible to learn the art,that made him more vulnerable at war field.

Karna holds no such reservations. Look at him walking away after giving away a fortune, he doesn’t expect people to sing his praises, he doesn’t even care if people talk good or bad about him behind his back. That is the sign of a man already on the path of enlightenment”.

Giving with an Expectation of a Return in the form of a Compliment or Thanks is not a Gift, then it becomes a Trade.

Arjun

Hell hath no fury worse than a woman scorned

Arjun had spurned the advances of a beautiful celestial dancer Urvashi and she cursed him that he would lose his manhood for a year. The brave Arjun had to lead the life of an eunuch for a year. Thus be careful to never insult a woman.

 Draupadi

You cannot have everything in life

Draupadi had done penance in her previous life and asked Lord Shiva for a perfect husband who was a brave warrior, morally pure, has the strongest body, is the most learned and also the handsomest man on earth. She got whatever she wanted but in 5 different husbands. The moral of the story is that, one man cannot have all these qualities and you cannot always get whatever you want.

Abhimanyu

Half knowledge is dangerous

Arjun’s son Abhimanyu knew only how to enter the chakravyuh, not how to come out of it. However, he decided to enter this difficult war formation and met his death there. That is why, half knowledge is very dangerous. Whatever you know must be thorough.

Kunti

If you do something bad, be strong enough to account it and accept it. Not accepting it will make the matters worse, in future

Dhritarashtra

Blind love is dangerous
The blind King of Hastinapur had but one fault; he loved his children too much and thus he never reprimanded them. This is a parenting lesson for every father/mother. Correct your children before they go astray because your blind love won’t help them.

With various inputs : MI

Significance of “Maha Sudharsana Japa/ Yagna “

The Sudarshana Chakram is the mighty weapon of Shri Narayana and has many auspicious attributes associated with it. Most importantly, it has the attribute of “Pida Pradanam” which gives relief from pain and sufferering to the seeker/performer.
The Sudarshana Chakram also has the attribute of “Papa Nashanam”,

 i.e., the destruction of sins. This is the first step to be adopted in the realization of God (Shri Narayana).

The Sudarshana Chakram has healing characteristics. Therefore performance of the Sudarshana Homam gives relief froma afflictions of fever and even possession by the mighty Brahma Rakshasa. A legend has it that Swami Desikan composed the Sudarshana Astakam to help the people of a village stricken by the plague epidemic. As soon as Swami Desikan finished his composition, the epidemic was over.
In conclusion, the performance of the Sudarshana Homam grants the performer health, wealth and prosperity. If the performer seeks spiritual benefits, while performing the Homam, he gets it. If the person seeks material benefit, he is blessed with all riches upon conclusion of the Homam.

(i) Sudarsana Moola Mantra:

“Om Klem Krishnaya Govindaya Gopijana Vallabhaya
Paraya Parama Purushaya Paramatmane
Para Karma Mantra Yantra Tantra Oushada Astra Shastrani Samhara Samhara mrutyor mochaya mochaya
Om Namo Bhagavate Maha Sudarshanaya depthrae
Jwala Parivruthaya Sarva Dikshobhana Karaya
Hum phat Brahmane Paranjyotishe Swahaa”

“Then the goddess of learning Sarasvatī, the divine consort of the Supreme Lord, said thus to Brahmā who saw nothing but gloom in all directions, “O Brahmā, this mantra, viz., klīṁ kṛṣṇāya govindāya gopī-jana-vallabhāya svāhā, will assuredly fulfill your heart’s desire.” – Brahma-saṁhitā 5:24

(ii) The Narasimha Maha-Mantra:

‘Om Ugram, Viram, Maha-Vishnum,
Jwalantam, Sarvato Mukam,
Nirshimham, Bhishanam, Bhadram,
Mrityor-Mrityur namam yaham.’

“O’ Angry and brave Maha-Vishnu, your heat and fire permeate everywhere. O Shri Narasimha, you are everywhere. You are the death of death and I surrender to You.”

(iii) Narasimha Gayatri (to increase our ability to help others):

“Aum Ugranarsimghaye Vidmahe
Vajranakhaye Dhi-Mahi
Tanno Narsimgha Prachodayat.”

“Om. Let us meditate on the fierce and terrible form of Shri Narasimha, the half-man and half-lion form. May that great God, with nails hard and strong as diamonds, inspire and illumine our mind and understanding.”

Maha Sudarsana Homa

Maha Sudarsana Homa consists of Japa, Homam and Dharpana with Maha Sudarsana Moola Mantra.

Japa and Homa with Narasimha Maha Mantra, Narasimha Gayatri &
‘Kamaladharani Mahalakshmi Mantra’ are also done.

Kalyana Anchaneyar

A Very Rare Picture of Shri Hanuman with his wife Suvarchala (Daughter of Bhagawan  Surya)

Although it is unbelievable, it is a fact. The details of this celestial event are found in the manuscript written by Parasara Maharishi in his book Parasra Samhita. Sri Parasara Maharishi had written the life history of Lord Hanuman from his birth and goes on to depict his life even after the Ramayana.

According to Parasara Maharishi, Hanuman had worshipped Surya Bhagwan (the Sun god) as his Guru and studied the Vedas and mastered the Nine Vyakarnas. Being an Aajanma Brahmachari, Lord Hanuman was not eligible to study the Nava Vyakarnas(nine grammars) for which the status of being a Gruhasthu was essential.

In order to facilitate the completion of his education, the Trimurthis approached Surya Bhagwan and created a beautiful Kanya, Suvarchala Devi, an Aajanma Brahmacharini, from the Sun’s Kiranas(rays) and arranged a marriage with Hanumanji to make him a Gruhasthu without Brahmacharya being affected. Whereby he learnt and became a genius in the Nine Vyakarnas. These details can be found in Parasara Samhita.

There is also a sloka called `Hanuman Mangalashtakam’ depicts the God thus and runs as follows:

“Suvarchalaa kalathraaya chaturbhuja dharaaya cha
Ushtraa roodhaya veeraya mangalam Sri Hanumathe.”

Meaning of the above sloka : “Salutations to Shri Hanuman, having four arms, accompanied by His consort Suvarchala Devi, seated on a camel and exhibiting extraordinary valour.”
The text further describes Suvarchala as the daughter of Sun-God, Surya, from whom Anjaneya learnt the Vedas.

Temple for Kalyana Anjaneyar 

 

At the temple at Thailavaram, the moolavar is eight feet tall. The Lord holds the customary mace in his hand that he rests on his right shoulder. His left hand is placed on his hip. The utsava moorthi of Anjaneya is with his consort Suvarchala Devi. The Lord is depicted with four arms and is descriptively called Suvarchala Devi Sametha Chaturbhuja Subhamangala Varada Anjaneya Swami.

In front of this sannidhi is a small niche that enshrines an idol of Shri Sundara Bhakta Anjaneya. It is this vigraha that was being worshipped by Sri Muralidasan Swami during his foray into spirituality.
This temple was consecrated on June 30, 1999, by Sri Ramani Anna Swamy who is also responsible for the famous Hanuman temple at Nanganallur with its 32 feet tall Anjaneya Swami.

The temple is located well on GST high road (Chennai – Tricy route) in Thailavaram village, which is located between Guduvanchery and Maraimalai Nagar. The distance from Chennai is around 40 km and the distance from Guduvanchery to this temple is around 3 km. The temple is located next to the famous SRM Engineering College.

The Exterior View of Temple (Thailavaram, Guduvancheri)

 

The Kalyana Anjaneyar temple is perhaps the only temple where Shri Hanuman is found along with his consort. The temple authorities claim that there is a reference of Hanuman’s wife in Parasura Samhita. Suvarchala is the daughter of Shri Surya (the Sun God), who was the guru of Shri Hanuman.

Kalyana Anchaneyar with his consort Suvarchala Devi

  Shri Hanuman’s idol is eight feet long and has four hands, which itself is different from the other temples. The goddess Suvarchala is found along with Hanuman only as Utsav idol

The Massive Bell, (inset) Rosewood images of Rama, Sita & Lakshmana

This massive bell is about 32 feet high. The top portion of the bell, measures 18 feet with a flag at its mast. The 18 feet concept is said to stand for the 18 chapters of the `Bhagavad Gita.’

The bell called Ghanta Sthamba also functions as a sannidhi for Lord Rama with his consort Sita and brother Lakshmana. The utsava moorthi of this Lord blesses the devotees. The moola vigraham, housed deep inside the bell and not visible to the visitor, is made of Rosewood.

At the base of the bell are four small statues of Anjaneya, with hands folded.

This bell is said to represent the great Vaishnava Acharya, Swami Desika, who according to traditional accounts was an incarnation of the bell of the Tirumala temple.

Address of the Temple :

Sri Seetha Rama Sath Sangam and Sri Guru Seva Samithi Ashram,
GST Road,
Dakshina Brindaranyam,
Thailavaram — 603 203
Phone : +919444294783 (unverified)

[With Inputs from Various Sources & The Hindu]

The Fundamentals of Ramanuja Philosophy

 Chapter I

Section1

The upnishadic statement ‘brahmavidh ApnOthi param,’ that one who know Brahman reaches the ultimate, is the key thought of real revelation.

This corresponds to the central theme of Ramanuja philosphy, denoted by Thatthva, hitha and purushArTHa.

Let us see what these terms mean:.
There are three questions that present to the mind of the one who thirsts for the knolwledge of reality, mentioned as brahmajijnAsA in the Brahmasuthra.

They are:
1. What is reality?
2. How do I get the knowledge of it ?
3. What do I gain by it?

The answers to these three questions are expounded in the vedantasuthras.(Bahmasuthras). Ramanuja has interpreted these suthras in Sribhashya under the light of visishtadvaita principles and the answers given by Ramanuja to the above three questions are in short, thatthva, hitha and purushArTHa .

1. Thatthva is the answer to the question “What is reality?”

The thatthvajnana is the knowledge that Brahman, synonymous with Narayana of Visishtadvaita is the absolute reality, the inner Self of all beings and the substratum of the whole universe of sentient and nonsentient beings.This displays the transcendence and imminence of Brahman.
2.Hitha means that which is good , namely the moral and spiritual discipline that is necessary for acquiring the knowledge of the Supreme Self.In other words it means the sadhana.This answers the second question.
3. purushArTHa is the goal to be attained , that is, the realisation of Brahman, attaining which there is nothing more to be gained and this is the answer to the third question.

Section 2

The knowledge of reality

Brahman or the absolute reality, is Narayana of visishyadvaita. But the world of sentient and insentient beings is not unreal. In Visishtadvaita there are three reals, namely ,chit, the sentient, achit, the insentient and Isvara, though the first two are not distinct reals, unconnected and separate but have an inseparable realation with Isvara..This is what is known as the sarira-sariri bhava in visishtadvaita and the vedanta is called sarirakasasthra.
The first of the three reals, Isvara is the inner Self of all beings both sentient and insentient, which form His sarira. The term sarirais defined by Ramanuja as the substance which a sentient soul can support, control for its own purposes and which stands in a subordinate relation to the sentient soul. All beings are supported and controlled by Brahman , to whom they are subservient. As the physical body exists for the purpose of the individual soul and not vice versa, all beings exist for the sake of Brahman, their inner self of whom they constitute the body.This relationship is variously described as AdhAra-AdhEya(supporter and the supported), niyanthA-niyAmya(controller and the controlled) and Sesha-Seshi ( possessor and the possessed).

Brahman is the adhara

Brahman is the adhara or the support of all in the sense of being a substratum of everything.The idea of support is not like a basket to the fruit where the supporter and the supported are distinct and separate, but the two have an inseparable relationship.The space, akasa , exists everywhere and everyting exists in it , without which they cannot stand, yet the akasa is not affected by anything while it pervades everythiing in and out.In describing the srshtikrama, upanishad says that everything came from akasa and merges back into akasa.This is the concept of the adhara -adheya bhava between Brahman and the world, though this is only in form of an illustration since akasa is not Brahman being itself supported by Brahman.In Bhagavtgita Krishna says.that all beings are supported by the SupremeSelf like the beads on a string.The same idea is found in the upanishad where Yajnavalkya explains that the whole universe is supported by Brahman who is the warp and hoof of everything.So the knowledge of reality can arise only by knowing the nature of Brahman , by knowing which everything becomes known.The upanishad define Brahman as ‘sathyam, jnanam, anantham brahma.’ That is, Brahman is existence or truth, knowledge and infinity.

Brahman as Sathyam

Brahman is sathyam or real which does not mean that the other two, namely, chit, the sentient and achit , the insentient denoted by jiva and jagat, are unreal. They are real but they are conditioned.Achit or matter, the effects of prkrthi, the premordial nature consisting of three gunas, cotinues to change and hence it is conditioned by its form and attributes. But it is real only as the state of existence alone changes but not the substance.

This can be explained as follows:
The clay is made into a pot and hence it no more exists as clay. But it is real and only the state of existence has changed. When the pot is broken, it becomes potsherds still it is real but the form and attributes has changed. So nothing in this world ceases to exist and hence it is real.

Melkote – Swami Ramanujar, Thai Thiruvadhirai Utsavam

Chapter 2

Section 1- Brahman as Niyantha

Brahman is the inner ruler and redeemer. Brahaman explained as the support of all, adhara, denotes the transcendence, while Brahman as niyantha,controller, shows the imminence. As the Self of all, Brahman is the silent, but not indifferent, witness.On the other hand Brahman is not a controller in the sense that all the actions of the individual self is controlled by Him and the latter is nothing but a puppet on a string.
By the words of Krishna in Bhagavatgita,‘eesvarassarvabhoothAnAm hrddhESE arjuna thishTathi,;bhrAmayan arvabhoothAni yanthrArooDani mAyayA,(BG-18-61)” the Lord is in the heart of all beings and makes them go round by His maya as though they are mounted on a machine,’ it would appear as though the individual soluls have no control over their actions and only activated by the Lord. If so, it could not be explained why do they commit sin unless it is admitted that God is partial and makes some do good and enjoy happiness while He makes others sin and suffer.
This apparent discrepancy can be explained by examining another sloka from the Gita,,upadhrashtA anumanthA cha bharthA bhokthA mahEsvarah;paramAthmEthi chApyukthO dhEhE asmin purushah parah,’(BG-13.22)
This sloka is explained as follows The Self is upadhrashtA , the witness because it is actually not affected by the experiences of joy and sorrow resulting from the wrong identification with the body. But since no action or experience is possible with out the accordance of the self , it is called anumantha, the approver. Since the body is supported by the Self it is the bhartha, supporter.Due to the identification with the body the self seems to experience joy and sorrow and without it no experience is possible and so the self is called bhoktha,experiencer.As the body is subservient to the self who is the master, it is called Mahesvara, the over-lord and in reality the self is nothing but the Supreme Self , the inner controller and hence called as ParamAthma.
The self, Atman, is eternal and of the nature of bliss.But the individual self which is known as jiva is the real self reflected through the ahankara, ego, the product of maya due to karma.Purusha , the individual soul, due to the influence of ego, identifies himself with the prakrthi, nature, consisting of the three gunas and acts accordingly..The war between devas and asuras is that between the spiritual self and the empirical self, which is ego identified with the prakrthi.Eesvara is a silent witness and approver as the Lord allowed the devas ad asuras to fight for amrtha but at the same time lent His hand to help the devas. He did not prevent the war and destroy the asutras forthwith because the devas had to undergo the result of their own actions, by disobeying His injunctions in the first place.
Similarly, Eesvara lays down rules of conduct which are disobeyed by the jivas due to their own karma. In laying out the rule He is the Ruler but when it is disobeyed He is the silent witness and allows the actions of the jiva to take its own course. In this manner He is the upadhrashta and anumantha. But in as much as He decrees the proper apportionment of the results of the actions He is the Niyantha.
Ramanuja illustrates this in his Sribhashya by an analogy. Let us assume that two persons A and B own a land jointly. The former tills the land and cultivates it while the latter is a silent partner. But when A want to transfer the land to C or sell it he has to get the sanction of B. Like wise Eesvara allows certain freedom of action to the jiva but regarding the result of His actions Eesvara is the sole controller.
By His entry into the jiva as its inner self, Brahman, Narayana of Visishtadvaita, is both the sovereign and saviour.

Chapter 2 – Section 2

Brahman as the ruler and redeemer

The cause of samsara is the karma which presupposes a free agent. Isvara is the karmaphaladhAthA, apportioning the fruit of karma. His proclamation that He manifests Himself in every yuga in order to protect the good and punish the wicked , and to establish dharma ’parithrANAya sAdhoonAm vinASAya cha dhushkrthAM dharmasamsTHApanArTHAya sambhavAmi yuge yuge shows Him the ruler who punishes the evildoer and rewards the good. But the judgement is based not on the deed but on the doer. This means the same as in the worldly sense of the term. When a person commits a crime the judge decides about the punishment based on the motive of the person rather than on the act itself. Similarly the Lord acts as the karmaphaladhatha.
But the role of karmaphaladhatha does not rule out compassion because the retribution is for redemption. It is like the attitude of a parent in punishing the child out of love in order to prevent him from further wrong acts. It is usually thought that a person steeped in sin is not punished and flourishes on the other hand. In the world whereas a good person suffers even for the smallest sin committed by him. It is true. But it only signifies the mercy of God that He would not allow His devotees to transgress even a little from the path of virtue. This again is not partiality. A child who strays away from its home has many falls and mishaps till finally he decides to seek the protection of his parents and comes home. But the one who stays close are always watched by the parents and is not allowed to do anything wrong.
Another question often asked is that why should the Lord allow one to stray away and accumulate karma? Isn’t it true that everything happens according to God”s will? The answer is that an individual soul has certain amount of freewill to act as he wants. It is he who chooses whether to stay close to the Lord or to go away from him. Bhagavan is the Supreme self. Inner ruler and the witness self. That is why He is termed as upadhrshta and anumantha, one who supervises and gives His permission to act. But the how and what of the action is decided by the individual self, who is possessed of an intellect which discriminates and decides.

Chapter 2 – Section 3

The five forms of Brahman

God seeks the individual soul more than the latter seeks God. Ascent of self is assisted by the descent of God. As a result , the five forms of Brahman or Narayana prove the divine mercy of the Lord.
The five forms are, para, vyuha, vibhava, antharyamin and archa.
1. paravAsudheva- The Supreme absolute reality immutable that is Brahman is known as paravasudheva for the sake of meditation.
2. vyuha- The six attributes of Bhagavan, namely the three .jnanaaisvarya and shakthi which are transcendental and the three , bala, virya and thejas are in the plane of activity. These six pair and form three vyuha forms, SankarshaNa (jnana and bala), Prdhyumna, (aisvarya and virya), and Aniruddha (shakthi and thejas). Vasudheva is the one in whom all the six attributes are present in full manifestation while in the others only two are manifest and the othersa re unmanifest. The Vyuha modes are for the purpose of creation, maintenance and d destruction
3. Vibhava- These are the incarnations of the Lord main of them being the ten wellknown avataras.
4. Antharyamin- The indwelling self within all beings who can only be intuited through yoga.
5. Archa- The idol form consecrated with manthra for facilitating easy worship.
All the above forms are the expressions of the infinite mercy. Of these paravasudeva is inaccessible like the avaranajala, cosmic waters as He is in vaikunta in that state, the vyuhas are like the milky ocean which can be made accessible through inspired meditation, as He has been seen by the devotees like akrura and sages like visvamithra. The vibhavas or incarnation are like monsoon floods as they happen once in a while whereas the archavatharas, the idols worshipped in temples and other places are like reservoirs of water always available. Antharyami state of bhagavan is like water in the earth, ever existing but invisible found only through proper digging.
Brahman who transcends the form and matter, who is without parts and gunas ( meaning the three gunas of prakrthi) embodies Himself as these forms out of mercy and to redeem the individual self. Brahman of visishtadvaita is the sath of the Upanishads, one only without a second who transforms Himself as Vasudheva. This transition is necessitated by the divine nature of dhaya or mercy, Brahman expresses Himself with twofold spititual form as Narayana and Lakshmi.. The two are inseparable in principle though functionally distinct.

Chapter 2-section  4

Brahman as Seshin

Seshin is the one who is the owner and the sesha is the owned. As the inner self of all, the whole universe of sentient and in sentient beings is controlled by Him and supported by Him in the same way as a king controls and supports his kingdom and his subjects. Only difference is that all beings are inseparable from Him as they form His body. Similar to the relationship between the soul and the body of an individual, the former controlling and supporting the latter which exists for its use and enjoyment, the relationship between the individual self and the Lord is one of sesha and seshi.
The sesha – seshi sambandha is one of absolute dependence on the Lord and that of service to the Lord. This relationship arises from the fact that the whole universe forms a part of the Supreme Reality, that too an infinitesimal part as declared in the Gita ‘vishtabhyAham idham krtsnam ekAmSena sThitho jagat,’ encompassingthis entire world the Lord stands with the whole universe forming but a infinitesimal part of Him. The same idea is expressed the Purushasuktha it is sadi ‘pAdho asya visvA bhoothAni thripAdhasyAmrthamdhivi.’
The question that arises in the mind is that whether the absolute dependence rules out the free will and freedom of action on the part of the individual soul. If so there will be no choice between good and evil and hence the karma of the individual will not adhere to him as he will be an automaton with no ill of his own. Thus the whole scripture giving injunctions and prohibitions will be meaningless.

This view advance dby the opponent is set aside by Ramanuja in his sreebhashya while explaining the meaning of the suthra ‘parAth thu thathSrutheh.’(SB.II -3-40) and the next Suthra-41-krthapray atnApEkshasthu vihithaprathishiddh a avaiyarTHyAdhibhyah (SB.2-3-41 ) which means ‘Since the effort is taken by the individual soul the injunctions and prohibitions are relevant . ‘
To the objection that if the soul is not independent the injunctions and prohibitions will have no value it is replied in this suthra that the effort is taken only by the individual self but it cannot act without the sanction of the supreme self, who is the anumantha, one who gives permission to act. If the soul does good karma the Lord bestows His grace and if indulges in evil deeds He gives punishment.
If the Lord Himself makes one to do good and bad deeds , it goes contrary to the independent effort of the individual self. Ramanuja replies that this does not apply to all beings but only means that when one chooses to proceed along the path approved by the Lord, He helps the soul to rise further and when one pursues the path that leads away from the Lord, He makes the soul descend further so that the propensity for evil will be exhausted. In the Gita the Lord says
‘thEshAm sathatha yukthAnAm bajathAm preethipoorvakam dhadhAmi buddhiyOgam tham yEna mAmupayAnthi thE.’(BG.10.10)
It means that the Lord gives the wisdom to those who worship Him with love so that they can attain Him. And He hurls those who are evil, He says, into demonical wombs in perpetual transmigration.

Chapter2-section5

Brahman as the whole and the individual soul as the part

This relationship between Brahman and jiva is known as amsa-amsi bhava. Ram
anuja explains this in his Sribhshya while commenting on the Brahma suthra ,’amSo nAnA vyapadheSAth,’ (BS.II.3.42) and the subsequent suthras.
In chandhOgya upanishad it is declared
‘pAdhOasyavisvAbhoo thAni thripAdhasyAmrtham dhivi,(Chan.3-12- 6)

All beings and the world constitute one part (quarter) of the supreme self and the rest of the three quarters are immortal in heaven.’ The word pAdha denotes amsa. The plural term bhoothani, is used as souls are many.
In Bhagavatgita the Lord declares
‘mamaivAmsO jivalOkE jivabhoothah sanathanah,(BG.15-7)

an eternal part of Myself has become the individual soul.’
Also it is said ‘ vishtabhyAham idham krthsnam ekAmSena sThitho jagath,’(BG.10.42) “I stand sustaining the whole Universe with a fragment of mine.”

An objection is raised that if the soul is part of Brahman all imperfections of the soul will be of Brahman too.,
As the light of a luminous body, the generic character (jati) of an entity and the colour of an object, though being part of the object they qualify are different from it so also Brahman is different from the individual self which forms its mode. A visEshaNa, attribute and the visEshya the object having the attribute are inseparable yet different. The declarations of identity and difference denote the two aspects, the inseparability of the substance and its attribute and the distinctness of the substance and the attribute, respectively.

In VishnupurANa ParAsara states

 ‘EkadhEsasTHithasyA gnEh jyothsnA visthAriNee yaTHA,parsyabrahmaN ah sakthih thTHEdham akhilam jagath,(VP.1-22-56)

Just as the light of a luminous body that exists in one place spreads around, the power of Brahman pervades the whole world. Also the individual self is declared to be the body of the Lord.’thasyasrjyasya  sambhoothou thath sarvE vai harEsthanuh, ‘ all these created are the body of Hari.
Like the fire which is from the household of a brahmana is accepted while that from cremation ground is not, though the fire is the same everywhere, the difference in qualification is due to the purity or otherwise of the body the soul occupies.
Even though all souls are part of Brahman they being atomic and different from each  other the result of the karma is different for each.

Chapter3

Cosmology – Nature of Jagat

The nature of Brahman, that is Ontology has been explained so far. Now let us examine the Cosmology or the nature of the Universe and its relation to the indidual self and God.
The cosmology of Ramanuja is based on the concept of the three reals, thathvathraya, namely cit (jiva), acit (jagat) and Isvara (Narayana) and the relation ship between them.
Isvara is cidacit visishta and the latter exists in the relation of modes to the substance with Isvara. Cit the sentient souls and acit the insentient matter in subtle(unmanifest) state exist in Brahman before creation and in their gross( manifest ) state after creation. Thus the sookshmacidactvisishtabrahna is the cause and sthoolacidacitvisishtbrahman is the effect. So the universe exists in the relation of effect and the cause with Brahman.
The cause of the universe being Brahman is accepted by all the schools of vedanta and by Nyayavaiseshika, or logicians. Only The school of nirisvara sankhya expounded by Isvarakrishna does not accept Isvara as the cause. The atheistic schools of Buddhism and Jainism who do not accept the Vedas as authoritative are outside the scope of discussion.
Now the school of sankhya which does not accept the causality of Brahman professes that the prakrthi, the primordial nature is the cause of the universe while the sentient soul, purusha is eternal. Thus there is no need of Brahman at all. The yoga school accepts Isvara but only as a purushavisesha who should be meditated upon to acquire the right knowledge that the purusha is ever free and wrongly identifies himself with the prakrthi and suffers the samsara and this knowledge secures release.
The school of Nyayavaiseshika deems the atoms of the four elements, earth, water, fire and air to be the cause of the universe.
According to the Upanishad which declares ‘sadheva soumya idhamagra aaseeth ekameva adhvuitheeyam’, there was only Brahman existing in the beginning ,one only without a second. So Brahman is both the material (like the mud in making a pot0 as well as the efficient cause ( like the potter) of the universe.
Then the text goes on to say “it willed to become many and created fire.’ Of course the mention of fire is due to its being the first gross form of creation and hence the other two namely air and akasa are understood to have preceded it. From the fire originated the water and from water the earth came about. This is the order of creation mentioned and in annihilation it takes the reverse order.
After creatin the gross universe the Brahman decided to enter into all beings to give them name and form and to be their inner self. ‘ anena jeevena Atmanaa anupravisya naamaroope vyaakaravaaNi.’
So the universe is the effect and Brahman is the cause and the universe is real as much as when the cause is real the effect is also real. But this does not mean that Brahman is transformed into the world in which case the imperfections of the world will adhere to Brahman. It is just that Brahman being the inner self of all , the sentient and the insentient, they form the body of Brahman. As the imperfections of they do not adhere to the self , similarly those of the universe do not affect Brahman. This sarir-sariri relationship of Brahman to the world is the pivot of the realistic philosophy of ramanuja.

The purpose of creation

Thus it has been established that Brahman is the material as well as the efficient cause of the world. But the question remains to be answered is that why should He create the world at all? Brahman of visishtadvaita is avaaptahasamastha kaama, one whoone who has no unfulfilled desire. Usually things are produced in the world either for one’s own use or for that of others. The first alternative is shown to be absent because Brahman is avApthasamasthakAma and the second also can be disproved. If Brahman creates for others it must be as an anugraha or for showering grace in which case He would not have created this world full of sorrow, as He is full of mercy.
Ramanuja answers this in his commentary to the brahmasuthra ‘lokavattu leelaakaivalyam.’(Sri Bhashya 2.1.33)
The purpose of creation is nothing else but play, like a king who has everything indulges in sport just to amuse himself. This gives rise to the critcism that if the creation is for sport it exposes Brahman to the charge of cruelty in creating a world full of inequalities and making the beings suffer. But the scripture declares that Brahman takes into consideration the karmas of the souls in creating the different conditions of the beings in the world. So what appears to be a sport on the part of Brahman is purposeful from the point of view of the individual soul. The word leela is used to indicate effortlessness on the part of Brahman in creating the world of sentient and insentient beings.
Ramanuja accepts the theory of evolution as given out by Sankhya that the prakrti or the insentient primordial nature constituted of three gunas evolves into the world of matter by the combination of three gunas. He only adds that the entire process of creation is willed and controlled by Brahman. The seven thatthvas or principles which are the effects of prakrti are the causal substances of everything else. These are, mahat or buddhi, ahankara, and the five subtle matter of the elements. From these evolve the gross elements, ten indriyas and the mind. Ramanuja opposes the theory of causation of Sankhya only in their not accepting Brahmanas the inner self of all beings, sentient and insentient.

Chapter4- The nature of the jiva

The jiva is the finite or individual self. It is distinct from the body, mind and intellect etc. and eternal in nature. The jivas are many and form the sareera of the Lord who is their inner self. To Ramanuja the individual self is the knowing subject unlike in advaita where it is pure consciousness. In vedartha sangraha he describes the nature of the soul thus:
The individual self is subjected to anaadi avidya, beginningless nescience (ignorance) due to accumulation of karma, which is both good and bad , as a result of which the jiva enters into different bodies, devatiryangmanushyaadhi, divine beings, human beings or beasts. The embodied self gets identified with the body it occupies and suffers the pangs of samsara. To get rid of this spiritual knowledge is sought about the nature and attributes of the self, the nature and attributes of Brahman who is its inner self and the way to attain Brahman which frees the individual self from transmigration.

Jiva as the knowing subject

Ramanuja explains in his comment on the vedantasutra (sribhashya) that the self is of the nature of knower and not mere knowledge nor inert.(SB.2-3-19) This is proved from the sruthi itself. In ChAndhOgya text in the section where prajApathi describes the released and unreleased souls by saying ‘aTHa yo vedha jiGHrANeethi sa AthmA, onewho knows “I smell” he is the self. Similarly in BrhadhAraNyakait is said as a reply to the question ‘kathama AthmA, who is the self,’ that ‘yO ayam vijnAnamayah prANEshuhrdhyanthrjyothirpurushah,(Brhd.4-3-7) he who is consisting of knowledge is the light within the heart in the prAnas.’ and ‘Esha hi dhrashtA srothA GHrAtha rasayithA manthA bOdDHA karthA vijnAnAthmA purushah ,(Pras.IV-9) this person is the seer, hearer smeller, taster, thinker, knower, doer and the knowing self.

Knowledge ,jnana is the peculiar attribute of the jiva. This is called attributive consciousness, dharmabhutha jnana. It is however contracted in the embodied state and attains its natural all encompassing status when the soul is released from transmigration in mukti.
It may be argued that if the jiva is the knower, its real nature being infinite and all pervading, there will always be cognition everywhere. To this Ramanuja replies in Sribhashya thus: (SB.The sruthi mentions the soul going out, and coming in etc. which is not possible if it is all pervading.

In BrhadhAraNyaka upanishad ‘‘Esha AthmanishkrAmathi chakshushO VA murDHnO vAanyEbhyO VA sariradhEsebhyah,(Brhad.4- 4-2)

This self departs through the eyes or the skull or any other part of the body,’ and the return likewise ‘thasmAth lokAth punarEthi asmai lOkaya karmaNE, from those worlds, returns to this world for karma.’
The all pervasiveness only means that The self though atomic is able to pervade the whole body like the sandalpaste that creates coolness for the whole body though applied in one place or as the light placed in one corner lights up the whole room so does the AtmA in the heart spreads consciousness all over. (SB.2-3-24/26)
The individual self as an agent,karthaaIn katopanishad it is said‘hanthA cheth manyathE hanthum hathaschEth manyathE hatham, ubou thou na vijAneethou nAyam hanthi na hanyathE.’(Kata.I-2-19),meaning, one who thinks that the self kills or get killed do not know the truth because the self neither kills nor gets killed .

It is said in the Gita also,‘prakrthEh kriyamANAni guNairkarmANi sarvasah, ahamkAravimooDAthmA karthAham ithi manyathE, (BG.3-27)

All actions are done by the gunas and the one who is deluded by ego thinks that he is the doer.’The Brhamsutra ‘karthaa SaasthraarThathvaath, the individual self is the agent according to sastra ,’ says Ramanuja, refutes this view.

Only the self is the kartha and not gunas. This is in accordance with the sasthras. It is found in the sruthi texts like ‘yajEtha svargakAmah, one desirous of heaven should perform sacrifice ‘ and ‘mumukshurbrahma upAseetha, one aspiring for release should meditate on Brahman,’ that the agency of action is ascribed only to the individual self. The word sasthra means scriptural injunction originated from the word sAsana, command. Sasthras induce action by giving certain instructions and it is possible only in the case of a sentient soul and not insentient pradhana, that is, the gunas. That is why the purvamimamsa declares ‘sAsthraphalam prayokthari, the fruit of the injunctions is only to the agent.’ (III-7-18)

Ramanuja clarifies the point by saying that the text about the self not killing or getting killed etc. is to show that it is eternal and not to deny the agency. Similarly the sloka quoted from Gita only means that the activity during the state of bondage is induced by the gunas and not natural to the self as it is mentioned there itself that ‘kAraNam gunasangOasya sadhasath yOnijanmasu,’ ( BG.18-21) the cause of the embodiment in good and evil wombs is the association of the self with the gunas.’ The original nature of the jiva is one of purity and bliss. It gets entangled with the world due to the limitations of embodiment and becomes the doer and enjoyer.

To the objection that if the soul is the doer, the instruments of action being always present there will be perpetual action. Ramanuja replies that like a carpenter who has the will to use his instruments or not, the jiva also, being sentient, has the power to act or not to act. ( SB.2-3-39) Being provided with the instruments of action the jiva is free to act or not to act. The jiva is free within certain limits and has the power of choice.

There is a text in Kousheetaki upanishad which says‘Esha hyEva sAdhukarma kArayathi tham yamEbhyO lOkEshu unnineeshathi, Esha Eva asAdhu karma kArayathi tham yam aDHo nineeshathi,He  makes those whom He wishes to raise to the higher worlds to do good deeds and whom He wishes to send down from these worlds He makes them do bad deeds. This may create doubt as to the freewill of the jiva since it means that only the Lord Himself makes one to do good and bad deeds and this goes contrary to the independent effort of the individual self.
Ramanuja replies that this does not apply to all beings but only means that when one chooses to proceed along the path approved by the Lord, He helps the soul to rise further and when one pursues the path that leads away from the Lord, He makes the soul descend further so that the propensity for evil will be exhausted.(SB.2-3-41)

In the Gita the Lord says ‘thEshAm sathatha yukthAnAm bajathAm preethipoorvakam dhadhAmi buddhiyOgam tham yEna mAmupayAnthi thE.’ (BG.10-10)

It means that the Lord gives the wisdom to those who worship Him with love so that they can attain Him. And He hurls those who are evil, He says, into demonical wombs in perpetual transmigration,‘thAn aham dvishadhah kroorAn samsArEshu narAdhamAn, kshipAmi ajasram ashubAnAm aAsureeshvEva yOnishu (BG.16-19)

The limited freedom of the individual is explained as follows. The concept of anumantha as outlined in Sribhashya of Ramanuja and in the Gita means that The Lord who is the inner self of all promotes the action and aids it by granting permission. Ramnuja explains this by the analogy referred to earlier.(see chapter2 section1) He is the anumantha as no action is possible without the will of the Lord, good or bad. As to why He allows bad actions has been explained above.
Further Ramanuja says that the allowance of an action on the part of one who has the power to stop it is not necessarily due to hard-heartedness.
It is said in the scriptures that the puNya and pApa consists of the actions like worship etc which please the Lord and the actions that displease HIm are pApa. His grace and retribution are the fruits of action resulting in joy and sorrow.
‘Paramapurusha aArAdhana rupEkarmaNee puNyApuNyE;thadhanu grahanigrahAyatt hE cha thathphale sukah duhkE’ Hence the Lord who has infallible will, with no desires, omniscient omnipotent and of the nature of bliss etc. is the dispenser of the fruits of actions and bestows on all beings the body and other instruments to work out their karma, as effortlessly as a sport.

There is no question of cruelty or partiality in administrating justice. As the punishment for a crime is to check the tendency of evil, so too His retribution is for redemption, as it is said in the Bhagavatgita,‘thEshAm sathatha yukthAnAm bajathAm preethipurvakam dhadhami buddhiyogam tham yEna mAm upayAnthi thE;thesham EvAnukampArTHam aham ajnAnajam thamah nAsayAmyAthmabhAvas THah jnANadheepEna bhAsvathA.’ (BG.X-10-11)

The Lord says that He gives jnana to those who resort to Him with devortion by destroying their darkness of ignorance out of compassion by the light of wisdom. (SB.II-2-3)
This leads to the discussion of karma and krpa and how the retribution is for rendemption